หากยกดอกกุหลาบหรือดอกมะลิขึ้นมาดม กรุ่นกลิ่นหอมหวานง่ายๆ แท้ๆ ของดอกไม้นั่นเองคือกลุ่มกลิ่นแรกที่ เรียกว่า กลิ่นหอมโรแมนติก เป็นกลิ่นหอมที่ไม่มีเงื่อนงำความหอมที่ซับซ้อนกลิ่นในกลุ่มนี้เองที่ทำให้ “คนทั่วไป” ที่สูดดมเกิดความรู้สึกเรียบง่ายงดงาม

    แต่ถ้าเป้นกลุ่มกลิ่นตระกูลเครื่องเทศทั้งหลายผสานกับดอกไม้บางชนิดซึ่งให้กลิ่นที่ไม่หอมแรงมากนัก แต่ไม่ถึงกับบางเบาก็จะบ่งบอกถึงความ
รู้สึกที่อิสระ เป็นตัวของตัวเองที่บางคนบอกว่าเป็นกลิ่นแห่งความหยิ่งทะนง ความรู้สึก กล้าหาญ รวมทั้งความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าที่บางขณะ
อาจไปได้ไกลถึงความเร่าร้อนทีเดียว

     ส่วนกลิ่นในกลุ่มแห่งความลึกลับ ซึ่งมีบุคลิกของกลิ่นคล้ายๆกับกลิ่นกลุ่มหยิ่งทะนง แต่ฉุนและหอมแรงกว่านั้น มักเป็นกลิ่นที่มีส่วนผสม
ของดอกไม้ที่มีกลิ่นแรง อย่างวานนางกวัก ดอกไม้ตระกูลไอยาซินท์ ดอกราตรี ไม้กระวาน และเครื่องเทศบางชนิด บางทีได้กลิ่นนี้อาจไม่สามารถ
ระบุได้ชัดเจนว่าเป้นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกลึกลับ แต่อาจรู้สึกเพียงว่าเป็นกลิ่นหอมที่หนักหน่วงเข้มข้นรุนแรง

     ขณะที่กลุ่มกลิ่นหอมเย็นของมวลพฤกษา เช่น กลิ่นหอมเขียวๆ กลิ่นหอมสดซาบซ่านของมะนาว มะกรูด ส้มซ่า และเฟริ์นหอมนานาพันธุ์ เป็นกลุ่มกลิ่นของพลังอิสระ กลิ่นหอมเหล่านี้จะให้ความรู้สึกที่บ่งบอกถึงพลัง ความอิสระ ความมีชีวิตชีวา และมักจะเป็นกลิ่นของผู้ชาย หรือ
ผู้หญิงที่บู๊ๆหน่อย แน่นอนว่าคนกลุ่มนี้ไม่ชอบกลิ่นของพวกอำพัน มะลิ หรือแม้แต่กุหลาบเลย

     กลุ่มกลิ่นที่มีความหมายสุดท้ายที่เรียกว่ากลิ่นแห่งความเสน่หา มันเป็นกลิ่นที่มีส่วนผสมของเครื่องเทศและกลิ่นหอม ฉุนของอำพันและชะมด รวมทั้งกำยานและขมิ้น กลิ่นเหล่านี้ล้วนแล้วแต่สร้างความรู้สึกรัญจวนใจ เคลิบเคลิ้ม หลงใหล หอมชวนคลั่งไคล้ และบางขณะก็ร้อนแรงราวกับ
ไฟ

     บางคนอาจสงสัยว่า เมื่อสูดดมเอาน้ำมันหอมระเหยเหล่านี้เข้าไปแล้วจะมีสารตกค้างอยูในร่างกายมากน้อยเพียงใด เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาเพราะ
หลังจากที่น้ำมันหอมระเหยได้ทำหน้าที่ของตนเองเองเรียบร้อยแล้ว สารสกัดเหล่านี้จะถูก ขับออกจากร่างกายตามปกติ เช่น ซึมออกมาตามผิวหนัง ออกมาพร้อมลมหายใจ และบางส่วนก็ถูกขับออกมาโดยไต เช่นเดียวกับของเสียอื่นๆคือปนมากับปัสสาวะ..